Z dużym smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci Pana Profesora dr hab. inż. Leonarda Runkiewicza, znanego naukowca i specjalisty w dziedzinie inżynierii lądowej, wieloletniego pracownika Instytutu Techniki Budowlanej i Politechniki Warszawskiej, sympatyka Polskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców i Biegłych Sądowych, z którym współpracował od lat pełniąc m.in. funkcje konsultanta, rzeczoznawcy i członka Komitetu Naukowego Międzynarodowych Konferencji naukowo-technicznych „Problemy Inżynierii Bezpieczeństwa Obiektów Antropogenicznych” organizowanych przez PSRiBS.
Profesor Leonard Runkiewicz urodził się 25 sierpnia 1939 r. w Górze Grabowiec na Zamojszczyźnie. Studia ukończył w 1961 roku uzyskując tytuł magistra inżyniera budownictwa lądowego na Wydziale Budownictwa Przemysłowego Politechniki Warszawskiej. Pracę zawodową w 1960 r. na macierzystej uczelni – w Katedrze Teorii Sprężystości i Plastyczności kierowanej przez prof. Wacława Olszaka. Pracując w Katedrze, oprócz zajęć dydaktycznych, brał udział w pracach naukowo-badawczych z dziedziny mechaniki stosowanej oraz w pracach naukowo usługowych z zakresu oceny istniejących konstrukcji inżynierskich.
Jednocześnie z pracą na uczelni zdobywał praktykę w biurach projektów, gdzie zajmował się projektowaniem konstrukcji budowlanych przemysłu hutniczego, szczególnie walcowni Huty Warszawa, a także projektów konstrukcyjnych z zakresu budownictwa ogólnego, komunalnego i inżynierii lądowej; m.in. zaprojektował szereg elementów konstrukcyjnych dworca Warszawa-Śródmieście.
W latach 1963-1965 pracował w wykonawstwie budowlanym kolejno na stanowiskach kierownika budowy, głównego inżyniera i zastępcy dyrektora ds. technicznych. W 1964 r. uzyskał uprawnienia budowlane w specjalności inżynieryjno-konstrukcyjnej.
W 1965 roku podjął pracę w Instytucie Techniki Budowlanej, gdzie był m.in. Kierownikiem Zakładu Elektronicznej Techniki Obliczeniowej (1975-1981) i Kierownikiem Zakładu Konstrukcji Budowlanych (1981-2002) gdzie do chwili śmierci pracował na stanowisku profesora.
W 1971 r. obronił w Instytucie Techniki Budowlanej rozprawę doktorską nt. „Dobór parametrów technicznych badań radiograficznych konstrukcji budowlanych”, stanowiącą przyczynek do rozwoju nieniszczących metod badań konstrukcji, i uzyskał tytuł doktora nauk technicznych. W 1981 r. na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej uzyskał stopień doktora habilitowanego w dyscyplinie budownictwo, specjalności konstrukcje budowlane i budownictwo ogólne. Sześć lat później otrzymał, nadany przez Radę Państwa, tytuł profesora nadzwyczajnego nauk technicznych.
Profesor Leonard Runkiewicz należał do pionierów wprowadzających i rozwijających metody nieniszczące w budownictwie polskim. Współpracował przy organizacji VII Światowego Kongresu Badań Nieniszczących w 1973 r. w Warszawie i VIII Kongresu Badań Nieniszczących w Moskwie, a także trzech Krajowych Sympozjów Badań Nieniszczących w Budownictwie (organizatorami byli Instytut Techniki Budowlanej i Politechnika Wrocławska) oraz ponad 40 corocznych Krajowych Konferencji Badań Nieniszczących (KKBN). Za wybitne zasługi w obszarze nieniszczących badań materiałowych i diagnostycznych został uhonorowany prestiżowym Medalem im. prof. Zdzisława Pawłowskiego przyznanym w 2018 r. przez Polskie Towarzystwo Badań Nieniszczących i Diagnostyki Technicznej.
Główny dorobek naukowy prof. Leonarda Runkiewicza jest związany z Instytutem Techniki Budowlanej i dotyczy m.in. zasad oceny jakości, nośności i niezawodności konstrukcji inżynierskich, analiz i doskonalenia projektowania konstrukcji żelbetowych oraz zagadnień bezpieczeństwa, niezawodności, diagnostyki i badań konstrukcji budowlanych, w tym szczególnie badań nieniszczących (sklerometrycznych, ultradźwiękowych i radiologicznych).
Profesor był wieloletnim członkiem Rady Naukowej Instytutu Techniki Budowlanej; w 1995 r. objął funkcję przewodniczącego Komisji ds. Stopni i Awansów Naukowych w ITB, którą pełnił przez 20 lat. Od 2008 do 2011 był wiceprzewodniczącym, a w latach 2015-2017 przewodniczącym Rady Naukowej ITB.
Poza pracami naukowo-badawczymi w ITB prof. Leonard Runkiewicz organizował i wykonywał prace badawczo-konstrukcyjne związane z oceną i diagnostyką odpowiedzialnych i trudnych konstrukcji żelbetowych, m.in. silosów, zbiorników i wież, a także obiektów przemysłowych w fabrykach papieru i celulozy, siłowniach wodnych, zakładach petrochemicznych, oczyszczalniach ścieków, cementowniach, hutach, fabrykach motoryzacyjnych, stadionach sportowych oraz obiektach zabytkowych.
Profesor Leonard Runkiewicz był głównym prowadzącym ponad 150 tematów badawczych oraz członkiem zespołów wykonawczych ponad 80 prac naukowo-badawczych, 10 projektów norm, a także około 40 wytycznych lub instrukcji wykonania i odbioru robót budowlanych. Wykaz prac naukowych i publikacji Profesora obejmuje ponad 600 pozycji, w tym monografie i rozprawy (około 40), artykuły i referaty naukowe (około 400) oraz podręczniki i skrypty (ponad 10).
Oprócz prac w Instytucie Techniki Budowlanej wykonywał także opinie prac z innych ośrodków badawczo-projektowych oraz brał udział w przy opracowywaniu orzeczeń jako rzeczoznawca budowlany. Brał także udział w działalności grup roboczych CEN, RILEM, Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Komisji Normalizacyjnych (Komitetów Technicznych) PKN, Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa. Od 1970 r. był działaczem społecznym Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Był w PZITB przewodniczącym Koła w Instytucie Techniki Budowlanej, wiceprzewodniczącym Zarządu Oddziału Warszawskiego, sekretarzem generalnym (1987-1990) i członkiem Zarządu Głównego. Od wielu lat był przewodniczącym Komitetu Rzeczoznawstwa Budowlanego oraz członkiem i wiceprzewodniczącym Rady Programowej Czasopism PZITB. Był działaczem Federacji Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych NOT (Rad i Komitetów), a także Rad Naukowych Ośrodków Badawczo-Rozwojowych Budownictwa, Rad Zarządzających ds. Aprobacji i Certyfikacji oraz szeregu Kolegiów Naukowo-Technicznych.
Jednocześnie z pracą w Instytucie Techniki Budowlanej prof. Leonard Runkiewicz prowadził wykłady, a także prace dyplomowe z dziedziny konstrukcji żelbetowych i budownictwa uprzemysłowionego na Politechnice Lubelskiej. Świętokrzyskiej i do ostatnich dni życia Politechnice Warszawskiej. Był promotorem 10 przewodów doktorskich oraz ponad 240 prac dyplomowych magisterskich i inżynierskich, recenzentem 12 prac habilitacyjnych, ponad 20 prac doktorskich i wniosków o nadanie tytułu profesora, a także recenzentem wydawniczym wielu książek i monografii. Był także przewodniczącym komisji doktorskich i egzaminatorem w ponad 50 przewodach doktorskich w ITB oraz na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej i Lubelskiej.
Całe swoje życie zawodowe związał nie tylko z szeroko rozumianym środowiskiem akademickim, ale ściśle współpracował z jednostkami gospodarczymi. Wykonał ponad 600 ekspertyz istniejących obiektów budowlanych budownictwa ogólnego, przemysłowego i specjalnego o konstrukcji żelbetowej i z betonu sprężonego oraz konstrukcji skomplikowanych i pionierskich, a także budownictwa zabytkowego.
Był gorąco zaangażowany w upowszechnianie wiedzy m.in. przez uczestnictwo w pracach wielu komitetów redakcyjnych. Był przewodniczącym Komitetu Redakcyjnego ITB serii wydawniczych: „Projektowanie według eurokodów”, „Warunki techniczne wykonania i odbioru robót budowlanych”, „Instrukcje, Wytyczne, Poradniki”. Był członkiem Rady Programowej Wydawnictw ITB, członkiem rad programowych krajowych wydawnictw budowlanych, m.in. czasopisma „Builder”, „Przegląd Budowlany”, „Inżynieria i Budownictwo”, „Budownictwo i Prawo”, oraz Komitetów Naukowych i Komitetów Honorowych wielu cyklicznych konferencji naukowo-technicznych.
Profesor był organizatorem, współorganizatorem i przewodniczącym Komitetów Naukowych lub członkiem wielu komitetów naukowych konferencji naukowo-technicznych, m.in. konferencji w Szczecinie, zamienionych w latach 90. ubiegłego wieku na konferencje „Awarie budowlane” w Międzyzdrojach. Nieprzerwanie od 1990 r. był współorganizatorem i kierownikiem naukowym konferencji „Ekologia a budownictwo” w Bielsku-Białej oraz konferencji „Warsztat Pracy Rzeczoznawcy Budowlanego” w Cedzynie koło Kielc.
O uznaniu dla dorobku naukowego, naukowo-technicznego, wdrożeniowego świadczą liczne odznaczenia i wyróżnienia Profesora, a wśród nich Złoty Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal 100-lecia Odzyskania Niepodległości. Otrzymał także liczne nagrody państwowe, resortowe, uczelniane, związkowe i stowarzyszeniowe oraz wielu organizacji zawodowych i społecznych, w tym „Złotą Odznakę z Diamentem PZITB”, „Złotą Odznakę dla Zasługi dla Warszawy”, „Złotą Odznakę PSRiBS” oraz „Złotą Honorową Odznakę NOT”. Krajowy Zjazd Delegatów PZITB w Szczecinie w roku 2012 nadał Profesorowi najwyższe wyróżnienie, godność członka honorowego PZITB. W 2021 roku Profesor otrzymał tytuł honorowy Złotego Rzeczoznawcy Polskiego Stowarzyszenia Rzeczoznawców i Biegłych Sądowych.
Działalność Profesora nie ograniczała się tylko do działalności naukowej i zawodowej. Jego największym hobby były wędrówki i wspinaczki górskie. Był zdobywcą wielu szczytów na licznych kontynentach, w tym m.in. Kilimandżaro, Fudżi, Góry Kościuszki, czy Annapurny , gdzie doszedł do wysokości ponad 6000 m.
Profesor był członkiem Rady Naczelnej Spółdzielczości Budowlano-Mieszkaniowej oraz wieloletnim przewodniczącym Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej Ursynów-Natolin (nadzór budowy Ursynowa).
To co szczególnie urzekało w postępowaniu Pana Profesora to jego wyjątkowe cechy charakteru: skromność, życzliwość, koleżeńskość, prawdomówność, a także nieprzerwany wysiłek w pracy na rzecz krajowych środowisk naukowych i inżynierskich w budownictwie. Dla każdego zawsze miał otwarte serce i chętnie dzielił się swoją wiedzą. Niby proste, a szczególne i trudne. Wszystkim okazywał swoje nieocenione wsparcie i mentorskie doświadczenie. Był ogromnym autorytetem naukowym i zawodowym, wybitnym naukowcem, dydaktykiem i wykładowcą z prawdziwym powołaniem w swojej dziedzinie.
Rodzinie, wszystkim bliskim i współpracownikom składamy wyrazy głębokiego współczucia i słowa wsparcia z powodu tak wielkiej straty.